Marko Zorić, dete Proletera, koji je punu afirmaciju stekao u crno-belom dresu, nakon uspešne fudbalske karijere, nastavio da u Kini gradi mostove prijateljstva i saradnje

KINESKI FUDBALSKI CAR 

Stranac kojeg Kinezi svojataju, jer odlično govori i piše kineski jezik, a redovan je svake godine na popularnim duelima fudbalskih veterana Kada upornošću i ogromnom željom stigneš do Olimpa i u svetu fudbala, doditneš zvezde, kineski navijači i zanesenjaci fudbalskom magijom, proglase te za cara, najpopularnije igre na svetu i najvažnije sporedne stvari u životu. A da fudbal nije samo igra, nego j njegov život, emocija i strast, odavno je ličnim primerom pokazao četrdesetpetogodišnji Marko Zorić, nekadašnji reprepzentativac Jugoslavije, rođen i odrastao u Zrenjaninu, gde j danas živi sa porodicom. Fudbalski gen nasledio je od oca Milorada, koji je za matični Proleter odigrao 335 utakmica i jedan je od desetorice veličanstvenih, dobitnika zlatne značke kluba iz Karađorđevog parka, koji je igrom nesrećnih okolnosti, nestao sa fudbalske scene 2005-te godine i zauvek zatvorio avliju u kojoj se do tada često radovalo i slavili se veliki trijumfi. - Ne znam ni sam, da li je bolje da odmah iskreno izrazim žal što je tako ili da se prisetim predivnih početaka u klubu čiju su slavu pronosili Milan Galić, Nenad Bjeković, Bečejac, Vujin, Šarović, Vidović, brojni drugi asovi, pa i moj otac Milorad - započinje priču Marko, koji je u dresu Proletera stigao do reputacije omladinakog reprezentativca tadašnje SR Jugoslavije. Osim što je strastveno i punim srcem navijao za voljeni klub, Marko je sa svojom generacijom, omladincima Proletera, 1998. godine bio drugi u SR Jugoslaviji. - Igrali smo sa Partizanom u finalu i izgubili rezultatom 2 : 0, ali su nam odlične igre te sezone, bile najlepša ilulagnica u svet seniorskog fudbala i novih iskušenja. Sa svojih preko stotinu i očevih 335 utakmica, Zorići su, mada on o tome nerado govori, apsolutni lideri u crveno-beloj Proleterovoj istoriji i uz Predraga Luburića, Miloša Vidovića, Radivoja Draškovića, trenera Tomislava Manojlovića, imaju značajno mesto u niski trofejnih dragulja prošlosti. Proleterova fudbalska škola, kao rasadnik fudbalskih talenata, uz ozbiljan i stručan rad, u orbitu je lansirala braću Ivić, Darka Kovačevića, Slobodana Dubajića, Dejana Govedaricu, Zlatka Zahovića i brojne druge asove i reprezentativce, a iz Karađerđevog parka u Humskoj su osim Marka, igrali Zlatko Zahović, Vladimir Ivić, Nenad Mišković, Mirko Todorović, Branko Savić, Milan Stojanovski, Zvonko Vukić, Zoran Bambi Tošić. -

Samopouzdanje je bitna stvar za svakog mladog fudbalera koji želi punu afirmaciju, a igranje u Proleteru bilo je izuzetno plodno tlo za tako nešto, jesmo odlazili u veće klubove i sredine, ali smo u koferu sa sobom poneli fudbalsku osnovu kao temelj - priseća se Marko četiri predivne godine koje je proveo u matičnom klubu. Kaljenje u crno-beloj filijali Teleoptiku i izrastanje u štopera sa renomeom i urođenim instiktom za postizanje gola, došli su kao kruna napornog rada na treninzima i ambicije da fudbal osim ogromne strasti, bude i stabilna osnovica za kasniji život i egzistenciju. Od 2005. godine junak ove priče o samopregoru, volji i ambiciji da se uvek bude bolji, počeo je da plete nit internacionalnih iskušenja u dalekoj i prostorno ogromnoj Kini, kao jedan od pionira, inostranih fudbalera koji su propagirali evropsku školu fudbala. - Kina je tada zaista bila nepoznanica, put u neizvesnost, hrabra odluka, ali ispostavilo se kasnije, stoprocentno ispravna, moj klub Tijen Đin Teda je i danas moja druga kuća uvek širom otvorenih vrata, te dve kalendarske godine 2005. I 2006. ostvarili smo najveći uspeh u istoriji kluba, bili četvrti u šampionatu, a ja sam proglašen za najboljeg stranca u istoriji kluba, sa 130 odigranih utakmica i 13 postignutih golova. Nakon avanture u turskom prvoligašu Genčerbirligiju, neugodne povrede, koja ga je sprečila da svoje fudbalsko stvaralaštvo prezentuje u najsjajnijem izdanju i igranja za Banat iz Zrenjanina 2008. godine, već naredne usledilo je novo vojevanje fudbalskog kineskog cara, u dresu Šen Džena, u blizini Hong Konga, zajedno sa Barkosom koji je bio fudbaler Crvene zvezde, a 2010. i povratak u Tijen Đin, sa kojim je, kao kapiten, osvojio vicešampionsku titulu Kine. - Ušli smo u Ligu šamoiona Azije 2011. godine i plasmanom u top 16 ostvarili ogroman uspeh, a osvojili smo Kirin i nacionalni Kup Kine i to su do tada bili jedini trofeji i istorijski uspeh kluba - sa osmehom na licu i prepoznatljivim žarom, nastavlja Marko, koji je 2012. kao profesionalac okončao karijeru, ali kopačke nije okačio o klin i danas je aktivan u kineskoj ligi veterana, gde je nastavio dominaciju i popularnost potvrđuje iz godine u godinu. - Nastavio sam konekciju sa klubom, ol star turniri veterana su velika atrakcija, dolaze igrači iz celog sveta, a ja imam ulogu super stara i dugo mi je trebalo da iznenađenje i ushićenje zbog takvog statusa, izbalansiram u level normale. Otvoreni poziv da se kao stručnjak sa ugledom, priključi omladinskoj fudbalskoj školi Tijen Đina, je na stolu radne sobe Marka Zorića u Zrenjaninu, ali zbog familije i obaveza u porodičnom voćnjaku, taj potez je i dalje kovertiran. - Radim skauting, redovno šaljem izveštaje o svim savremenim kretanjima i novim metodama koje evropski treneri primenjunju u radu omladinakih škola, ali Kinezima je to malo, žele sa sam tamo i fizički prisutan, pa ko zna jednog dana - zagonetan je mlađi Zorić fudbaler, sramežljivo potvrđujući da je i njegov sin Miloš, započeo fudbalski hod, poput svog dede i oca. - Gimnazijalac je, odličan učenik i najsrećniji ću biti kada u kuću donese fakultetsku diplomu, sve ostalo je samo njegov izbor i put - dodaje Marko. Dok predano glanca kopačke i priprema se za ovogišnji nastup na turniru veterana u Kini i potvrdu šampionske krune, kaže da bi najponosniji bio ako u rodnom Zrenjaninu, na preuređenom Gradskom stadionu u Karađorđevom parku, u ovoj deceniji, na novu i fantastičnu travu, istrče neki novi klinci, sa istim onim ushićenim izrazom lica, kao što su to nekada činili, vunderkindi Proletera, koji je bio, ali ga osim u sećanjima i fiolama istorije, više nema. - Uopšte nije važno ni koji klub, ni koji nivo takmičenja, samo da istrče, budu srećni i zadovoljni, a mi ćemo ih sa tribina bodriti i čuvati od svakog zla, koje je eto, zbrisalo naš Proleter, dogodilo se i ne ponovilo se - iskren je Marko Zorić. KALVADOS PORODICE ZORIĆ Konjak od jabuke, Kalvados, specijalitet je i zaštitni brend familije Zorić, proizvod na koji su Marko i njegov otac Milorad, veoma ponosni. UZ RAME SARAJEVU Statistički podaci jasno ulazuju, da je uz Sarajevo, upravo Proleter iz Zrenjanina, bio najveći rasadnik fudbalskih talenata i reprezentativaca, koji nisu ponokli u klubovima velike četvorke nekadašnje Jugoslavije. MILAN GALIĆ OBOŽAVAO BAKIN PASULJ Legenda jugoslovenskog fudbala Milan Galić, koji je kao ratno siroče, najpre živeo u selu Čestereg kod Zrenjanina, odakle su Zorići, na poziv Milorada, često je svraćao u porodičnu kuću i bio oduševljen pasuljem koji je Markova baka kuvala. IDEJA DA STADION NOSI IME MILAN GALIĆ Decenijska fudbalska meka u Karađorđevom parku, po ideji Marka Zorića, trebalo bi da nakon skorog okončanja završnih radova, nosi ime Milana Galića, zlatnog Olimpijca i jednog od najznačajnijih utemeljitelja Proleterove fudbalske Odiseje, fudbalera sa kojim je Partizan igrao čuveno finale Kupa evropskih šampiona 1966. godine.